Εκεί βρίσκανε παρηγοριά και καταφύγιο οι λιμοκτονούντες Σουλιώτες, εκεί ξανάσαιναν κυνηγημένοι αγωνιστές. Γι’ αυτό και πάντα ο Αλή Πασάς επιθυμούσε την υποταγή της στην κυριαρχία του. Την πολιόρκησε στα 1798 χωρίς αποτέλεσμα. Υπάρχει όμως κι άλλος τρόπος να υποταγή μια χώρα, ένας τόπος, ν’ αλλάξει κύριο όταν δεν είναι ανεξάρτητη. Και η Πάργα δεν ήταν. Άνηκε στους Άγγλους. Και οι Άγγλοι δε λογάριασαν τον ανθρώπινο παράγοντα καθόλου. Διαπραγματεύθηκαν το πέρασμά της στον Αλή που πρόσφερε 150.000 λίρες στερλίνες. Και τελικά το 1817, την απέκτησε και οι Παργινοί μας λέει το Δημοτικό πως θρήνησαν:
Ακούς το θρήνο το πολύ, όπου βογγούν τα δάση / και το δαρμό που γίνεται, τα μαύρα μοιρολόγια; / Είναι που αποχωρίζονται την δόλια την πατρίδα / φιλούν τις πέτρες και τη γη κι ασπάζονται το χώμα.
Μπορεί να συγκινήθηκε ο Ούγο Φώσκολο και να το υπέβαλε μαζί με υπόμνημα στις Ξένες Δυνάμεις, όμως εκείνες δεν συγκινήθηκαν. Κι ότι δεν κατάφερε ο Αλή Πασάς με άγριους Λιάπηδες, το κατάφερε με το αγριώτερο χρήμα και ο “πολιτισμός”.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΓΑ (1814)
Τι ναν’ της Πάργας ο αχός, κι η βρονταριά η μεγάλη
μήνα βροντές μην αστραπές, μήνα αστροπελέκια;
Ούτε βροντές ούτ’ αστραπές, ούτ’ αστροπελέκια.
Εκίνησ’ ο Αλή Πασάς στην παινεμένη Πάργα
πέντε χιλιάδες Λιάπηδες, για να τηνε σκλαβώσει.
Άξαφνα μπήκαν κι έφτασαν μέσα στα περιβόλια
κι’ άναψ’ εκεί ο πόλεμος απ’ τι πουρν’ ως το βράδυ.
Εξέρανε τις κιτριές, το τούρκικο το αίμα
κι έπεσε κι ο Νταούτ-Μπεής του ασκεριού ο πρώτος.
Φεύγουν οι Τούρκοι φεύγουνε και πίσω δεν κυττάζουν
και τούρκος δεν απόμεινε στο σύνορο της Πάργας.
Στο Λουγαράτι φθάνοντας γυμνοί και τρομασμένοι
μετρούνται μιά μετρούνται δυό και λείπουν οχτακόσιοι.
Μετρούνται και οι Παργινοί τους λείπουν τρείς νομάτοι.
Οι δυό εσκοτωθήκανε κι ο τρίτος παλ΄ευρέθη.
